Ze was oud, haar huid donker als de aarde zelf, haar rug licht gebogen onder de last van vele jaren. Men noemde haar de wijze vrouw, want in haar ogen lag de diepte van generaties. Ze sprak niet vaak, maar wanneer ze haar stem liet klinken, werd het stil.

Haar intuïtie was een gave die uit haar cultuur en afkomst stroomde als een bron die nooit opdroogde. Ze hoorde niet alleen de woorden van mensen, maar ook de trillingen van hun ziel. Ze keek voorbij afkomst, geloof, taal en kleur en zag slechts het hart dat klopte.

Mensen kwamen uit alle richtingen naar haar toe. Sommigen zochten antwoorden, anderen rust. En zonder oordeel, zonder te wijzen of te verdelen, liet ze iedereen gewoon zijn wie ze werkelijk waren. In haar nabijheid losten verschillen op, alsof ze nooit hadden bestaan.

Ze herinnerde ieder eraan dat we allen kinderen van dezelfde aarde zijn, geboren uit hetzelfde licht. In de kring die zij vormde, was niemand meer en niemand minder. Alleen samenhorigheid, gedragen door stilte, wijsheid en liefde.

En zo bracht de oude vrouw, zonder kracht of dwang, de mensen samen. Haar kracht was eenvoud. Haar magie was waarheid. Haar geest was de spiegel van de aarde zelf.