Er was eens een onzichtbare draad, geweven door de handen van de sterren. Die draad liep door ieder hart, ieder volk, ieder land en men noemde hem intuïtie. Hij was geen stem die men luid kon horen, maar een fluistering, zachter dan de wind, die toch krachtiger was dan duizend woorden.

In het verre Oosten zat een monnik aan de rand van een bergmeer. Hij sloot zijn ogen, en in de stilte hoorde hij de stem van het water. Niet met oren, maar met ziel. Voor hem was intuïtie de spiegel van de hemel in zijn eigen hart, een bron die nooit opdroogde.

In Afrika klonk het ritme van de trommels, en mannen en vrouwen dansten rond het vuur. Hun voeten raakten de aarde als gebed, hun hartslag versmolt met die van hun voorouders. Intuïtie kwam daar als droom, als visioen, als voorgevoel dat hen leidde zoals de sterren ooit de reiziger door de woestijn leidden.

In de wouden van de inheemse volkeren zweeg men om de bomen te horen. Een adelaar die cirkelde, een plotselinge stilte, een onverwacht gevoel; dit waren de boodschappen van de Grote Geest. Hun intuïtie was niet slechts een innerlijke stem, maar het fluisteren van de natuur zelf, die zich kenbaar maakte aan wie durfde luisteren.

In Griekenland sprak men van de muzen, en in de schaduw van de tempel van Delphi fluisterden de orakels raadselachtige woorden. Intuïtie was daar een vonk die plotseling het hart verlichtte: een flits van inzicht, alsof de goden zelf een geheim in het oor hadden gelegd.

En diep in de woestijn, waar zand en sterren elkaar ontmoeten, zaten soefi’s in hun dans, ronddraaiend als planeten om een onzichtbare zon. Hun intuïtie was het vuur van liefde, een innerlijk licht dat hen leidde naar de Ene, die altijd dichterbij was dan hun eigen adem.

Zo sprak elke cultuur zijn eigen taal van de ziel. En toch, in de kern, was er geen verschil. Want intuïtie was de draad die allen verbond: de stem van het hart die ons herinnert dat we kinderen van dezelfde bron zijn.

En wie stil genoeg durft te worden, hoort haar nog steeds fluisteren:
“Het pad is in jou. Vertrouw, en de wereld opent zich.”

De Opening – Het verzamelen van de cirkel

Stel je voor: een kring van mensen, uit alle hoeken van de aarde. Ze dragen kleding van hun eigen land, hun eigen kleuren, hun eigen verhalen. In het midden brandt een vuur, een vuur dat niet brandt om te verteren, maar om te verbinden.

De oudste in de kring spreekt:
"Vandaag luisteren wij naar de stem die nooit geschreven is in boeken, maar altijd in ons hart aanwezig was. Vandaag buigen wij ons oor naar de intuïtie, de draad die ons allen verbindt."

De kring sluit de ogen. Het ritueel begint.

Het Midden – De stemmen van de culturen

Uit het oosten komt een zachte bel, een klank die de lucht opent. Een monnik legt een hand op zijn hart en zegt:
"Intuïtie is de stilte die spreekt wanneer de geest zwijgt. Zij is de spiegel van het water, de stem van de adem."

Dan klinken trommels uit Afrika. Een vrouw danst, haar voeten slaan ritme in de aarde, en ze lacht:
"Intuïtie is de stem van onze voorouders. Zij zingen in dromen, zij leiden onze stappen zoals sterren de reiziger leiden."

Uit de bossen van Amerika stijgt rook van witte salie op. Een sjamaan heft zijn armen:
"Intuïtie is de taal van de aarde zelf. De vogels, de bomen, de rivieren spreken. Wie luistert met het hart, hoort hun raad."

Een Griekse priesteres treedt naar voren met een schaal vol laurierbladeren. Ze zegt:
"Intuïtie is het orakel in onszelf. Het moment waarop de rede zwijgt en de ziel helder spreekt, als bliksem in de nacht."

Uit de woestijn klinkt een fluit, gedragen door de wind. Een soefi draait zacht, en fluistert:
"Intuïtie is liefde in beweging. Het is het innerlijk vuur dat ons terugbrengt naar de Ene, die dichterbij is dan onze adem."

Iedere stem is anders, en toch klinkt er een echo van dezelfde waarheid.

De Afsluiting – Het ritueel van vertrouwen

De kring pakt elkaars handen. Het vuur in het midden lijkt hoger te branden, alsof het de stemmen heeft verzameld en één taal spreekt.

De oudste sluit de ogen en spreekt langzaam, als gebed:
"Wij hebben geluisterd naar vele stemmen, maar het lied is één. Intuïtie is de bron die ons allen verbindt. Wie haar volgt, wandelt niet alleen, maar in de voetstappen van de voorouders, de natuur, de sterren en de Ene."

Dan legt ieder een steen bij het vuur, een symbool van zijn eigen volk, zijn eigen pad. En zo ontstaat een cirkel van stenen rond het vuur: een mandala van de mensheid.

Wanneer de kring uiteenvalt, blijft de vonk achter in ieder hart. En wie later alleen is, hoort nog steeds dat fluisteren:
“Het pad is in jou. Vertrouw.”